नचिनिने भएछौ / अगमसिँह गिरी कविता
तिमी ता यहाँ नचिनिने भएछौ ।
गालाका रगतहरू सुकिसकेछन्
आँखाका ज्योति सब हराइसकेछन्
तिमी ता रुँदा-रुँदै निदाएको बालकजस्तो
कठोर कारागारको यातनाभोगी विरक्त बन्दीजस्तो
गाँस खोसिएको बास लुटिएको विह्वल हतभागीजस्तो
कस्तो कस्तो भएछौ,
तिमी ता यहाँ नचिनिने भएछौ ।
अतीत गौरवले धपक्क बलेको अघिको चहकिलो अनुहारमा
ग्लानिका विषाक्त रेखाहरू कोरिएछन्
पहाडका वैशाखी वनमा
तिमी जंगली फूलझै हँसिलो देखिन्थ्यौ
तर अब ता चेहरामा तिम्रा
विषादका काला धर्साहरू कोरिएछन्
चोटमा भुक्नु होइन बरु सहनु सिकेछौ
अब ता अर्कै अर्कैजस्तो भएछौ,
तिमी ता यहाँ नचिनिने भएछौ ।
'तिमी को हौ'- चिनाउन आएको होइन म
वितेका गौरव- गाथा कहन आएको होइन म
तिम्रा सन्तप्त छातीका पीरहरू उखेल्न आएको होइन म
सजिलै खोसिएको गाँस
हलुकै लुटिएको बास दिलाउन पाएको होइन म
छातीको त्यो गहिरो खोपिल्टा पुर्न आएको होइन म
निर्धा आँशुका धारा हेर्न आएको होइन म
केवल तिमी 'तिमी' नै हौ कि चिन्न आएको म
तर, तिमी ता यहाँ नचिनिने भएछौ ।
……………………….
आत्मव्यथा-बाट, २०१६
नौलाख तारा उदाए / अगमसिँह गिरी कविता
नौलाख तारा उदाए, धर्तीको आकाश हाँसेछ
शरद लाग्यो डाँडामा फूलले प्रीति गाँसेछ
नजली यहाँ झिलिली मनको तारा निभेछ
गुराँस फुल्यो पहाडमा, मनको तारा निभेछ
नसम्झ आज नेपाली सन्चोले यहाँ बाँचेको
काँडाकै माझ पहाडी फूल छैन र कहाँ हाँसेको
सुनको सपना आँखामा किन हो बाँधिल्यायौ नि
घरको माया बिर्सेर किन पो यहाँ आयौ नि
मुटुको रगत एउटै हो, पीरको बह बेग्लै छ
हामीलाई यहाँ चिन्यौ कि मनको चोट बेग्लै छ
नियाली हेर हामीलाई भिजेको छैन परेला
आँसुले गह भिजाए, अरूले निर्धा सम्झेला
बुझ्छ र कल्ले रोएको मुटुमा काँडा लिएर
अरूको सारमा हाँसेको आँशुको घुट्का पिएर
पहाडी फूल नफक्री किन पो चुँडिल्यायौ नि
मनको आगो निभाउन किन पो यहाँ आयौ नि ।
मेचीलाई बाटो सोधेर / अगमसिँह गिरी कविता
टिस्टा, रङ्गित र रेली
धुपीडाँडाहरू यी
परिचित–परिचित
मेरा पहाड–पखेरा यी
सपना यहाँ कुण्ठित छन् यद्यपि
बिपना यहाँ लाञ्छित छन् यद्यपि
सौन्दर्य पनि पीडामय छ
पीडामा पनि एउटा मिठास छ
विह्रवलताभित्र आनन्द
आनन्दभित्र विह्रवलता
यो विस्तीर्ण हरियालीको चियाबारी
बिर्संदै–बिर्संदै सबैलाई
जब आफ्नै ठानी देशको सँघारभित्र पस्छु म
कतै–कतै अपरिचित–अपरिचित पाउँछु आफूलाई।
पर्यटकजस्तो पाउँछु आफूलाई।।
विगतका धमिला छापहरू
पहिल्याउँदै–पहिल्याउँदै
शून्य/एकाकी यात्रापथमा
माटा र ढुङ्गाहरू
पहाड र भन्ज्याङहरू
सेता–सेता हिउँका चुचुराहरू
कोशी र गण्डकी
मेची र महाकाली
पुराना अमिला व्यथाहरू
बोकेर उभिन्छन्
मेरा सारा विवशता बुझेर
अनि आफ्नै ठानी जब देशको माटो कुल्चन पुग्छु म
कतै–कतै अपरिचित–अपरिचित पाउँछु आफूलाई
— पर्यटकजस्तोपाउँछुआफूलाई।।
मेरो बँचाइको एक दिन / अगमसिँह गिरी कविता
मलाईबाँच्न यहाँ—
एउटैदिन भए पुग्छ ।
धेरै वर्ष फुलेको
अल्छी आयु
निष्क्रियताले निलेको
निश्चल/सुषुप्त/अकर्मण्य
चाहिएन बूढा दिनहरू
निदालु आकाङ्क्षा
खोक्रा उत्तेजना
अल्छे आशा
लिएर उभिने घातक क्षणहरू
दुश्चिन्ता, विरक्ति, व्यथैव्यथा
ओसारी–ओसारी ल्याउने
चाहिएन छिमलिएका थुप्रै बेलाहरू
मलाईबाँच्न यहाँ—
एउटैदिन भए पुग्छ ।
मेरा एउटै–एउटैदिन
सकारात्मक सपना बोकेर आऊन्
जीवनको शाश्वत परिपूर्णता लिएर
मेरो बचाइलाई
अर्थ दिन आऊन्
हजार व्यर्थक्षणहरूको
लङ्गडो उपस्थितिलाई हुत्याएर
मेरो सबल अस्तित्वको
अर्थपूर्णता फुकाल्न आऊन्
स्वागत छ त्यही प्यारो एक दिनलाई
चाहिएन मलाई श्मशानका
रोदन बोकेका मुर्दा मुहूर्तहरू
मलाईबाँच्न यहाँ—
एउटै दिन भए पुग्छ ।
मैले कविताका पङ्क्तिहरू
कोरकार पारेको
एउटा अमूल्य क्षण
यदि छ भने मसँग बाँचोस्
काव्यका सुन्दर हरफहरू पढेको
एउटा रोचक मुहूर्त
यदि छ भने मसँग बाँचोस्
मैले मेरो जातिलाई सक्रिय माया जनाएको
एउटा अर्थपूर्णबेला
यदि छ भने मसँग बाँचोस्
मैले असहायहरूलाई दिएको
एउटा मीठो दिन
यदि छ भने मसँग बाँचोस्
चाहिएन मलाई सपनाहरूमै रँगाल्न लाउने
खुइलिएका दिन र नाङ्गिएका रातहरू
मलाई बाँच्न यहाँ—
एउटै दिन, फगत एउटैदिन भए पुग्छ ।
No comments:
Post a Comment